《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
依然足够欢乐！欢迎Buster Moon 先生早日携团来华交流演出🥸
拍得还不错 还是有差别的 即便都是文艺中年一边说别人“普通”aka“长大”一边又自我厌恶的东京城市物语 也是有优劣差别的 更踏实也更消极和怅然若失的拍法 看到拍照的一瞬间东京塔熄灭 以及最后的走马灯还是触动了 所詮、「大人」でなに？普通なやつ？っていうか「普通」でなに？責任を取れるやつ？責任でなに？マンスター都市の労働力に無言でなれるやつ？結婚生活を憧れるやつ？人生をちゃんと自分の手で感じるやつ？「大人」でなんでしょうか。失ったことに堂々とサヨナラを言えるやつだろう。私にとって
相对音乐来讲故事弱了一个等级，但是歌是真的好听，最后的show视效太美了
虽然不如1，但是在这个大环境里没有随波逐流的去搞zzzq挺不容易的，里边有个二哈女儿太逗了，我在这一集里最喜欢的角色就是她
最起码，不讨厌，不失望，仍然带着光
U2唱歌了好耶，and评论区怎么这么多福瑞控。（首先我是福瑞控，虽然我是福瑞控，但这不代表我不是福瑞控，就算我是福瑞控，我也依然是福瑞控，所以我是福瑞控，最后声明我是福瑞控。）
故事无聊，太套路了，歌舞表现也不尽如人意，流行音乐大杂烩。
不知道是原著如此还是导演自我发挥，用小沢健二的第一张专辑拍了一部电影，最后男主在凌晨的出租车上听到小沢健二的【彗星】，真的有点感同身受。
狼和狮子好帅，虽然没有第一部好看，但好听的歌搞笑的剧情就是部让人开心的电影了
尽管音乐剧场面更宏大，音乐也都是公告牌耳熟能详的歌，但都不如第一部来的惊艳，可能也和不是在影院看的没那个氛围有关吧
你是不是 也想起了某个人（突然就get到了森山未来
剧情不错，有泪点有笑点，人物弧光丰满，搞到了一大堆版权，歌也好听，你还能对一部动画片要求更多吗？最后狮子出场，那一通电吉拨弦差点没把我眼泪拨出来。
动物们的形象还是很可爱啊，歌曲也挺好听的，剧情也简单，虽然扯了点儿，但是表演的剧本还是挺有想象力的
人物还是一样的人物，歌曲还是一样的歌曲，但配方却少了最入味的那道。获得成功之后拥有更高更大的舞台远没有为了留下剧院不负父辈的倔强坚守和为了做真正的自己的孤注一掷更打动人心。于是，为了这个硬上弓的更高更大，人物被故事驱动，人物形象止步于第1部。在这里，我们再也体会不到Moon对剧场根植于内心的情感，再也感受不到Johnny对音乐发自内心的热爱，再也共情不到Ash勇敢做自己的飒爽。我们只能被看到被听到一首比一首好听的劲歌热舞和一波比一波惊叹的音乐舞美。耳朵和眼睛就这样被不断冲刷了100分钟后，伴随着字幕的升腾，我脑子里竟奇怪地想到：再过五年，我若重看2，定是连这些人物都要不记得了。
又名：我们都无法接受自己变成普通的人，以及初恋在中年大叔生活里的影子
21-312. 這是個啥？？？這片到底想表達個啥？？？？
算是继承了第一部的优点，依然有耳熟能详的欧美流行乐，但也继承了缺点，剧情俗套没有惊喜。最后的音乐剧放送也并没有让我眼前一亮，而且每个“星球”都是单独的故事单独的角色表演，割裂感太重了，可替代性也太强了。
3.5。1995到2020，25年，足以让21岁的有趣男孩子长成46岁的无趣大叔。新千年的第一个早晨，她说完今度却自此消失，时间流淌过去，在重复繁杂无力的工作和生活里，那些偶遇或交往的人们或者消失或者普通，包括他，都“成为大人”。
倒叙的方式层层展开，配合时事，森山未来从20演到46，确实厉害了。就是说实话，这种无病呻吟的青春，我理解不了。
2.成为普通人绝非易事，成为普通人是我们的结局，普通是最棒的。
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
