《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
无处不在的尴尬就像人与人之间是岛望着岛，可能沉溺于此的人才会乐在其中吧。
hhhh单说电影比较喜欢喝酒前的部分，但最后的结尾！攒动着爱意。这是一封导演给金敏喜的情书，像阿萨亚斯拍曼玉，戈达尔拍安娜，爱～～就是在流动啊，我还是被这种真实的情感打动了。（有些人就是有“魅力”，这个词在电影中反复提到，她确实有，我被美晕了…
借「小说家」之手完成了一次更为私人的情感文本，也是对自己影像风格的过程式解构，所有的一切都是灵感的迸发，偶然的奇遇，人际的巧合。不需要任何人为动机的推进，只需要等待自然交互下的情绪降临，而洪镜头下的任何元素与符号都充满了最真挚的告白，就在自己所创造的话语结构里从容却又流露出难以掩饰的无处安放，就好像虚构下的「黑白」是第一视角的窥探，随之短暂的「色彩」开始出现后便让爱释放得更加具有魔力。
不太喜欢电影 但被洪常秀在摄影机背后的告白打动了
帝国主义的宣传不行，老是赞美个体，问责政府。
有点儿伪纪录片的感觉 特别真实的生活记录 隐藏在背后的情绪波动 对金的喜爱真是溢于言表
最后五分钟的欧尼和一分钟的彩色把我有如被欺骗的迷茫感拉回来了一点
看着金敏喜拿着花朝镜头走来，有点想哭，展示爱、单纯与美丽的洪好动人。
无处不在的尴尬就像人与人之间是岛望着岛，可能沉溺于此的人才会乐在其中吧。
压缩进了很多政治意图的现实故事，除了最后女主有点失心疯，疫情下的个体表现还是极其动人的。
兜兜转转一辈子，文艺男女从青年变老，似乎都被岁月磨去了棱角，自己也在大谈从容淡泊，可真意外聚首，骨子里那种偏执又让彼此杠上……旧友老情人怨故交，和新认识的投缘人，只靠收敛在礼仪底下蹭出的有个性台词，诠释着彼此。
我其实还蛮钝感的，看到前面我想啊奥兹海默故事，听到车上讲covid的广播也没意识到，直到有人被送过来才发现原来是拍covid背景下的healthcare center. 虽然剧本的情绪走向非常模板化，但是好的演技确实有一些说服力。
洪尚秀的电影是我窥视文艺界人士普通生活的唯一途径
不知道咋打分，完全不明白想表达什么，感觉是一部我也能拍的电影，低成本、不需要调色、没剧情只需要安排好人物台词、全片几乎全是架机定位，不知道，是我水平太低，还是说有一种可能，本片只是导演完全私人的表达，小说家=导演，借小说家之口表达一些自己的想法，可这样想会不会太简单，但我真的没法看出这平淡如水的电影中包含着什么内涵，虽然说电影不一定要有什么内涵，可总要有个主题吧，不明白
“小变态”演技肉眼可见的提升，无助绝望时的崩溃，保护善良的逃脱并自我隔离，对社会现实的反问...不是说我们的一股脑歌功颂德式作品不好，只是这样的醒脑作品更好。
两星给敢于拍出这部电影的导演
所以别说“战胜疫情”，太妄自尊大和避重就轻。那么多撕心裂肺，那么多人永远不可能回去，那么多不计数不具名的逝去，都真实地发生过，我们已经输了。人类没有战胜困难，人类只是习惯了习惯。
Jodie演得好，比和Tony的联结感触更深的是一个小时左右那场面对被看护者一个个死去而无能为力的抽泣到奔溃，看得窒息揪心（和同天看婚姻场景的Isaac一样不好受极了）。
太无助了。但是只要还能被拍出来，有记录、控诉、反思，就还有希望。不觉得女主和Tony之间的羁绊（不是爱情）突兀，人物和情节都铺垫得很好。灾难中相依为命，当然会产生爱，作为两个“人”之间的爱。
Some have too much, yet still do crave; I little have, and seek no more. 6
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
